වහෙන් ඔරෝ නැතුව කෙලින්ම කතාවටම බහින්
කොහමහරි කතාව මේකයි. ඔය සුනාමිය ආපු කාලේ අපේ ඩ්ලා ඔය උසස් පෙල කොරන කාලෙලුනේ. ඉතින් මිනිහාට ඒ දවස්වල ඉස්කෝලේ නිවාඩුත් නිසා ගෙදර තමයි ඉදලා තියෙන්නේ. ඉතින් නිකන් ඉන්න එකේ අපේ ඩලා ගියාලු මෑන්ස්ලාට අයිති කොමියුනිකේසන් එක පැත්තට. ( අපි නොදන්න reload කිව්වාලු ;) ) කොහොමහරි ඉතින් මිනිහා කඩේට වෙලා කල්පනා සයුරේ වෙලී ඉද්දී මිනිස්සු කෑගහගෙන දුවන් එනවා ඇහිලා එලියට ගියාලු මොකක්ද මේ ජරමරේ කියලා බලන්න. එතකොටලු දැක්කේ මුහුද ගොඩගලාගෙන එනවා. කොහොමහරි ඉතින් අපේ ඩලා මේ ජරමර මැද්දේ දුවලා ගිහින් නැගගත්තාලු උස පොල්ගහකට. ඔහොම පොල්ගහට වෙලා ටිකක් වෙලා ඉද්දී ඒ පැත්තට පාවෙලා ආවාලු මිනිහාගේ කඩේ තිබ්බ ප්‍රින්ටර් එකක්. සතුට ඉහවහ ගිහින් ඔන්න ඩලා අල්ලා ගත්තාලු ප්‍රින්ටරෙත් එක අතකින්. අනේ ඉතින් මේවා මම දැකපුවානම් නෙමේ මටත් ඉතින් අහන්ට ලැබුන කතා තමයි.
කොහොමහරි උට්ටාන වීරියද මොකක්ද එකයි, මර බියයි දෙකම නිසා මිනිහත් දැන් කිටි කිටි ගහත් බදාගෙන ප්‍රින්ටරෙත් අල්ලන් ඉන්නවාලු. ඔන්න එතකොට ඩලාගේ අල්ලපු ගෙදර ඇන්ටි කෑගහනවා ඇහිලා අපේ ඩලා වටපිට හැරිලා බලලා තියනවා එතකොටලු දැක්කේ ඇන්ටිව බාදිය එක්ක ආපහු මුහුදට ගහගෙන යන්න එනවා. ඇන්ටිත් ඉතින් ඩලා දැකලා කෑගහලා "කොල්ලෝ අත දීපන්" කියලා. ඒත් කොහොමදෙන්නද එක අතකින් ගහ බදන් අනිත් අතේ ප්‍රින්ටරේනේ. ඉතින් අපේ ඩලා කවදත් හරි අවංක මිනිහානේ. ඉතින් මිනිහා කෑගහලා කිව්වාලු "අනේ ඇන්ටි අත දෙන්න විදියක් නෑනේ මගේ අතේ ප්‍රින්ටරේනේ" කියලා. කොහොමහරි ඉතින් ඒ ඇන්ටිත් කොහෙදෝ එල්ලිලා ජීවිතේ බේරගෙන දැන් අපේ ඩලා දකින දකින වෙලාවට පදෙන් අමතනවාය කියලායි ආරංචි. (ඒකලුනේ බැරිම තැන මිනිහා එංගලන්තේ ආවා කියන්නේ). කොහොම වෙතත් එදා ඉදන් මිනිහා ප්‍රින්ටවුට් එකක්වත් ගන්න ප්‍රින්ටරයක් ගාවට යන්නේ නැතිලු.
Mark Twain කියපු කියමනකින් මේ ලිපියට තිත තියන්න හිතුවා. Twain මහත්තයා කිව්වා "The two most important days in your life are the day you were born and the day you find out why". හිතන්න වටින කතාවක්. අපේ ජීවිතේ ඇත්තටම අපිට වටින්නේ මොනවාද? අපි ඇත්තටම ජීවත් වෙන්නේ මොනවා නිසාද? කවුරු නිසාද? ඇයි? මේ ප්‍රස්න විසදගත්තොත් අපේ ජීවිත ගොඩක් සරල වේවි.
