බාප්පාගේ "Air Gesture" එක

මම ලියන කතා ගොඩක් වෙලාවට පරණ සිද්දිනේ. ඉතින් අද වෙනසකටත් එක්ක මේ ලගකදී මගේ මිත්තරයෙක්ට වෙච්චි අකරතැබ්බයක් ගැන ලියන්ට හිතුනා. අපේ මේ යාලුවාට කවුරුත් ආදරේට කිව්වේ බාප්පා කියලා [පොස් කෙල්ලෝ බාප්පී කියලත් කියනවා මූට]. එතින් මේ අපේ බාප්පත් එංගලන්තේ අවුරුදු කීපයක් ජීවත් වෙලා දැන් මේ දවස් වල ලංකාවට ගොහින්නේ ඉන්නේ. අනේ ඉතින් කියන්ට වරදක් නෑ තාම අපිට "skype" එකෙන් එහෙම කතා බහ කරලා සැපදුක අහලා බලනවා. එතින් ඔන්න ඔහොම දවසක් වගතුග කතා කොර කොර ඉන්නකොට ඉතින් මම මගේ අලුත් ජංගමේ ගැනත් කිව්වා. මොකද මම මේ ලගදී Samsung S4 එකක් ගත්තා නොවේ. අපේ බාප්පා ඉතින් මලත් ඇපල් iPhone පොරනේ ඉතින්. මිනිහා ඉතින් මම ඒක කිව්ව ගමන් ඇහුවේ ඉතින් "ආ.. උබලත් අහුවෙනවානේ බන් ඔව්වාට. S3 එකෙන්වත් උබ පාඩමක් ඉගෙනගත්තේ නෑනේ. කියපන්කෝ බලන්ට මොනාද ඕකේ ෆීචර්ස්" කියලා. ඉතින් මමත් මිනිහට පෝන් එකේ තියෙන වැඩ කිඩ ටිකක් කිව්වා.

 ඔය අතරේ ඉතින් S4 ගැන පොඩ්ඩක් හොයලා බලපු අය දන්නවා ඇතිනේ "Air Gesture" සීන් එක. අර "Motion detection" සීන් එකෙන් වැඩ කිඩ දාන එක. ඉතීන් මමත් බාප්පට ඔය සීන් එක කිවා. මෙන්න ඒක කිව්වා විතරයි මූ ලොකු කින්ඩි හිනාවක් දැම්මා. බාප්පාව දන්න කොයි කවුරුත් දන්නවා ඉතින් ඔය හිනාවෙන්නේ මොකක් හරි කට කැඩිච්චි කතාවකට වග. මමත් ඉතින් හිතුවා දැන් ඉතින් මොකක් හරි ඇදයක් කියයි කියලා. මොකද කොහොමත් ඇපල් ෆොන් කාරයෝ ඇන්ඩ්‍රොඩ් කාරයොත් එක්ක අවුල්නේ. මූ කියපි "අපෝ බන් උබේ ෆෝන් එක වැඩක් නෑනේ " කියලා. ඉතින් මමත් ඇහුවා "ඇයි බොල ඒ? " කියලා. බාප්පා කියපි " ඇයි බන් ඔය එයා ජෙස්චර් එක තියගෙන බීච් එකටවත් යන්න බෑනේ. කොහොමද කිසි වැඩක් කරගන්නේ"  කියලා. එතකොටයි මට තේරුනේ බාප්පා "Air gesture" කියලා හිතන් ඉදලා තියෙන්නේ ඒක හුලගට වැඩ කරන එකක්ය කියලා. ඒකයි මුහුදු වෙරලේදී වැඩ කරන්නේ නෑ කියලා හිතලා තියෙන්නේ. ඕක ඉතින් මම බොහොම සතුටින් මිනිහට විස්තර කලා. අනේ තාම ඊට පස්සේ මූ ඔන්ලයින් ආවේ නෑනේ. ඔහොම තමයි බාප්පේ, "කොල්ලෝනේ බන්" හක් හක් :ඩ් [ විලි ලැජ්ජයි. තැන්ක් යූ !]

ඩලා, සුනාමිය සහ ප්‍රින්ටරය

කතාවක් කියන්නයි යන්නේ කාලෙකින්.පටන්ගන්න සුදුසු විදියක් හිතාගන්න බැරිව මාව නිකන් confuse වෙලා ඉන්නේ. අහ්හ් ..... වචනෙන් මතක් උනා හරිම ලස්සන කියමනක්. "Swimming is a confusing sport, because sometimes you do it for fun, and other times you do it to survive. And when I'm swimming, sometimes I'm not sure which one it is".මේ කියමන මට ඇහුනේ Demetri Martin කියන ඇමෙරිකානු ජාතික "stand up comedian" ගේ ප්‍රසංගයකදී. මම "stand up comedian" කියලා ලිව්වේ ඒකේ සිංහල තේරුම නොදැන නේමේ. විහිලු කරන හැම මිනිහාම කවටයෙකු නොවෙන නිසා. මේ කියමන ඉතින් නිකන් කටට ආවට කිව්වා නෙමේ. මේ කතාවත් ඉතින් පීනීමටත් ටිකක් සම්බන්ධයි.

වහෙන් ඔරෝ නැතුව කෙලින්ම කතාවටම බහින්

නම්. එදා දවස පටන් ගන්නකොට කවුරුත් හිතන්නේ නැතුව ඇති ඒ දවස අද වෙනකම් අපේ රටේ මිනිස්සුන්ට මතක හිටින දවසක් වෙයි කියලා. (හැබැයි ඒකත් සුවර් නෑ. අපේ මිනිස්සුන්ට අතීතේ බොහොම ඉක්මනට අමතක වෙනවානේ!) කොහොමහරි ඉතින් මේ කතාව සිද්ද උනේ 2004 දෙසැම්බර් 26. ඔව් සුනාමිය අපේ රටට කඩාගෙන ආපු ඒ මූසල දවසේ තමයි. හැබැයි කතාවනම් මූසල එකක් නෙමේ. මොකද මේ කතාවේ කතා නායකතුමා බොහෝම දැන උගත් අපේ හොද මිත්තරයෙක්. අපි මිනිහට ඩලා කියමුකෝ. දන්න අය ඉතින් දන්නවා මෑන්ස් කවුද කියලා. ලගදී මේ එංගලන්තෙත් අලුත් බිස්නස් එකක් පටන් ගත්තා "බුස්සේ ඩලා ඇන්ඩ් ෆෙරෙන්ඩ්ස්" කියලා. පොඩි ලමයි බයකරන්න, ගස්වල අතුකපන්න, කෙල්ලෝ බයකරන්න එහෙමත් කොන්තරාත්තු බාරගන්නවා කියලායි ආරංචි.


කොහමහරි කතාව මේකයි. ඔය සුනාමිය ආපු කාලේ අපේ ඩ්ලා ඔය උසස් පෙල කොරන කාලෙලුනේ. ඉතින් මිනිහාට ඒ දවස්වල ඉස්කෝලේ නිවාඩුත් නිසා ගෙදර තමයි ඉදලා තියෙන්නේ. ඉතින් නිකන් ඉන්න එකේ අපේ ඩලා ගියාලු මෑන්ස්ලාට අයිති කොමියුනිකේසන් එක පැත්තට. ( අපි නොදන්න reload කිව්වාලු ;) ) කොහොමහරි ඉතින් මිනිහා කඩේට වෙලා කල්පනා සයුරේ වෙලී ඉද්දී මිනිස්සු කෑගහගෙන දුවන් එනවා ඇහිලා එලියට ගියාලු මොකක්ද මේ ජරමරේ කියලා බලන්න. එතකොටලු දැක්කේ මුහුද ගොඩගලාගෙන එනවා. කොහොමහරි ඉතින් අපේ ඩලා මේ ජරමර මැද්දේ දුවලා ගිහින් නැගගත්තාලු උස පොල්ගහකට. ඔහොම පොල්ගහට වෙලා ටිකක් වෙලා ඉද්දී ඒ පැත්තට පාවෙලා ආවාලු මිනිහාගේ කඩේ තිබ්බ ප්‍රින්ටර් එකක්. සතුට ඉහවහ ගිහින් ඔන්න ඩලා අල්ලා ගත්තාලු ප්‍රින්ටරෙත් එක අතකින්. අනේ ඉතින් මේවා මම දැකපුවානම් නෙමේ මටත් ඉතින් අහන්ට ලැබුන කතා තමයි.


කොහොමහරි උට්ටාන වීරියද මොකක්ද එකයි, මර බියයි දෙකම නිසා මිනිහත් දැන් කිටි කිටි ගහත් බදාගෙන ප්‍රින්ටරෙත් අල්ලන් ඉන්නවාලු. ඔන්න එතකොට ඩලාගේ අල්ලපු ගෙදර ඇන්ටි කෑගහනවා ඇහිලා අපේ ඩලා වටපිට හැරිලා බලලා තියනවා එතකොටලු දැක්කේ ඇන්ටිව බාදිය එක්ක ආපහු මුහුදට ගහගෙන යන්න එනවා. ඇන්ටිත් ඉතින් ඩලා දැකලා කෑගහලා "කොල්ලෝ අත දීපන්" කියලා. ඒත් කොහොමදෙන්නද එක අතකින් ගහ බදන් අනිත් අතේ ප්‍රින්ටරේනේ. ඉතින් අපේ ඩලා කවදත් හරි අවංක මිනිහානේ. ඉතින් මිනිහා කෑගහලා කිව්වාලු "අනේ ඇන්ටි අත දෙන්න විදියක් නෑනේ මගේ අතේ ප්‍රින්ටරේනේ" කියලා. කොහොමහරි ඉතින් ඒ ඇන්ටිත් කොහෙදෝ එල්ලිලා ජීවිතේ බේරගෙන දැන් අපේ ඩලා දකින දකින වෙලාවට පදෙන් අමතනවාය කියලායි ආරංචි. (ඒකලුනේ බැරිම තැන මිනිහා එංගලන්තේ ආවා කියන්නේ). කොහොම වෙතත් එදා ඉදන් මිනිහා ප්‍රින්ටවුට් එකක්වත් ගන්න ප්‍රින්ටරයක් ගාවට යන්නේ නැතිලු.

Mark Twain කියපු කියමනකින් මේ ලිපියට තිත තියන්න හිතුවා. Twain මහත්තයා කිව්වා "The two most important days in your life are the day you were born and the day you find out why". හිතන්න වටින කතාවක්. අපේ ජීවිතේ ඇත්තටම අපිට වටින්නේ මොනවාද? අපි ඇත්තටම ජීවත් වෙන්නේ මොනවා නිසාද? කවුරු නිසාද? ඇයි? මේ ප්‍රස්න විසදගත්තොත් අපේ ජීවිත ගොඩක් සරල වේවි.